Palmpasen

Palmpasen valt dit jaar op een regenachtige dag. Je zou kunnen zeggen ‘druilerig’ maar dat impliceert voor mij meer het weer zoals het vaak in Nederland is: de hele dag motregen, afgewisseld met gewone regen.

In het zuidwesten is het eigenlijk nooit tien minuten hetzelfde met het weer. ‘Balen, het regent,’ dacht ik toen vanochtend gekletter op het dak klonk. Tegen de tijd dat de koffie doorgelopen was, was het droog en joegen de donkergrijze wolken langs de hemel. Boven de heuvels in de verte hing een band van wit licht Hier en daar waren plekken blauwe lucht zichtbaar tussen de kolkende wolken. Het leek wel of de hemel open ging.

Dat kwam mooi uit want ik moest de Messe des Rameaux begeleiden, de mis op Palmzondag. Die mis is drukbezocht, want als je een tak (rameau) meeneemt, dan wordt die voor je gezegend en kun je ‘m thuis ophangen. Veel gelovigen nemen een hele bos takken van de buxus of laurier mee, vanwege hun vele bijgebouwen en schuren. Ze wachten buiten de kerk bij het kruis waar een bloedrode doek omheen gehangen is om de naderende kruisiging te symboliseren.

De priester zegent de takken. Père Alexandre, een jonge priester die sinds een half jaar in Cazals en omstreken in dienst is, zegent niet alleen, maar zingt ook en moedigt iedereen aan hetzelfde te doen (zingen, niet zegenen). Voor mij als begeleider is dat altijd opletten want hij is zo enthousiast dat hij een lied zomaar inzet, zonder instrumentaal intro, en niet noodzakelijkerwijs in de toonsoort die ik op mijn papiertje heb staan. Vaak hang ik dan met mijn oor tegen de luidspreker van de piano om zo onopvallend mogelijk de juiste toon te zoeken.

Afgezien van dit geïmproviseer verliep de mis min of meer geordend. Père Alexandre is informeel en gepassioneerd. Bovendien beheerst hij het Occitaans, waarmee hij vooral de ouderen een groot plezier doet. Hij maakt dan een paar onverstaanbare opmerkingen waar slechts een handjevol mensen ontzettend om moet lachen. Ik begreep er zoals gewoonlijk niks van. Occitaans lezen gaat wel als je iets van de Romaanse talen weet, maar gesproken klinkt het als Russisch dat tegen het Frans heeft aangelegen.

Wat Alexandre vandaag diep raakte, was een incident bij het zegenen van de takken. Drie mensen hadden hem de takken aangeboden, die hij keurig zegende. Onmiddellijk daarop waren ze weer vertrokken. Zijn preek stond dan ook in het teken van geloof versus bijgeloof, met als extra nu eens niet dat wij zondig zijn en dat Christus dat probleem voor ons heeft opgelost, maar eerder het lijdensverhaal parallel aan het lijden in ons eigen leven. Elk plaatje van de kruisgang, wees Alexandre naar de statiën aan de muren, is een plaatje van iets ergs wat in ons eigen leven ook gebeurt. Ik was geroerd.

Een bank verderop zat een jong gezin. Moeder probeerde peuters stil te houden, die voortdurend aanstalten maakten op verkenningstocht te gaan. Een meisje van een jaar of vier zat lief te luisteren, terwijl ze ontspannen in haar neus peuterde. De oudste van ongeveer acht veegde aandachtig met haar tak over de vloer.

Maar die drie bijgelovigen zaten père Alexandre goed dwars. Tegen het einde van zijn preek kwam hij er nog eens op terug. ‘Die personen hebben er niets van begrepen!’ riep hij geëmotioneerd uit. ‘Ze moeten op de hoogte gebracht worden. Van de liefde van Christus, om wie het werkelijk gaat! Natuurlijk kunnen elkaars takken gaan zegenen. Maar jullie moeten hen de liefde van Christus gaan brengen! Hebben jullie dat allemaal begrepen?’
We vergaten dat we naar een preek luisterden en riepen hard ‘oui!’ alsof we bij een politieke bijeenkomst waren.
‘Hebben jullie dat allemaal begrepen?’ herhaalde père Alexandre vol vuur.
‘Ouiiiiii!’ gilde het neuspeuter-meisje boven de kerkgangers uit.
‘Ah! Als de kinderen het begrijpen, dan snappen we het allemaal!’ besloot Alexandre.
Hij zei niet eens ‘amen’ om zijn preek af te sluiten, maar beende met grote stappen naar het altaar, gaf mij een teken om subito forte ‘Amazing Grace’ in te zetten. De gemeente zong en de priester begon huiselijk met de hosties en de wijn te rommelen.

Alsof de twee peuters het afgesproken hadden, zetten ze met vastberaden stappen koers naar het altaar met père Alexandre erachter. Met één beweging haalde de vader uit en trok ze aan hun broek hardhandig terug. Het neuspeuter-meisje had haar graafwerkzaamheden hervat en het oudste zusje prevelde de gebeden van père Alexandre mee. Die was net klaar met het noemen van alle heiligen en sloot zijn gebed af. ‘En zegen ook paus Benedictus.’ Er ging een schok door de kerk heen. ‘Eh, Franciscus! Amen!’

Het slotlied ‘Victoire, victoire’ klonk wat dunnetjes omdat het een onbekende melodie was. Père Alexandre zong hard mee en rammelde op de maat met de altaar-schelletjes. De mis was klaar. Het groen van de gewijde takken vermengde zich met vertrekkende gelovigen en bijgelovigen die elkaar ‘bon dimanche’ wensten. Ik wilde de piano uitzetten toen père Alexandre van het podium sprong. ‘Heb je daar ook een groot orgel op zitten?’ vroeg hij. Ik zocht ‘Church Organ 2’ op, de dikste die ik had. Alexandre plofte op de pianokruk en zette het op een spelen. Een paar achterblijvers in de kerk verzamelden zich rond de piano en lachten hoofdschuddend. We maakten foto’s. Toen hij geen kerkelijke melodieën meer uit zijn hoofd wist, drukte hij de knop ‘Rock Piano’ in en ging verder met ‘Greensleeves’. Pas toen ik dreigde de foto’s op Facebook te gaan zetten, sprong hij op en liet hij ons het materieel afbreken. ‘Kom je op Goede Vrijdag ook weer?’ vroeg père Alexandre en ik knikte.

Tuurlijk. In ruil voor al die schitterende kerken waar ik met de zangvakanties mag werken, kan ik best wat terug doen.

Dit verhaal werd opgenomen in het boek Frisse Start in La Douce France. Om te bestellen, cliquez ici.

Palmpasen

Fragmentje uit ‘Frisse Start in La Douce France’

Vocabulaire

Even

Blije mannen

Eten II

Palmpasen

Bij de slager

De proefrit

Bise

Biceps in basilica

Cactus

Related Post

De proefrit

Eten II

Fragmentje uit ‘Frisse Start in La Douce France’